Ben Neyzen - Sinan YaÄŸmur
Bir Neyzenin Hiçlik Hikâyesi
Edebiyat
Neyzen Tevfik’e göre, insan bu deÄŸildi, bu olamazdı. Ä°nsanın gerçekte ne olduÄŸunu kavramak ve bulmak için âdeta insanlıktan çıktı Neyzen. Hırpani kılığıyla sokaklarda, sur diplerinde, çöp kenarlarında tam bir sefil hayatı sürerek; Mevlevihane, meyhane ve tımarhanede nefsini yere çalarak; üflediÄŸi neyi, ÅŸiiri ve hicviyle aradı insanın aslını. Neyzen uçsuz bucaksız bir denizdi. Ama elindeki ÅŸiÅŸede, sırtında zıpkın yarası olan bir kılıç balığı gibi saklamak zorunda kaldı kendini. ÅžiÅŸeden çıkıp karaya vurursa aniden can verecek bir kılıç balığıydı o. Kendini hiçe saydı, hiçliÄŸin hikmet pencerelerinden baÅŸka âlemlere baktı. Kendini hiçlikte buldu, "her ÅŸey” olmaya uÄŸraÅŸan insana tek başına hakikati haykırdı. Onun aradığı kendisiydi, yapmak istediÄŸi ise kendisi olmayanlara ses olmaktı. AÅŸkın cılız bir kelime deÄŸil, Yaradan’a özlemin bir çığlığı olduÄŸunu üfledi nefes nefes. Ama hiç kimse onu bir ucu hüzün, diÄŸer ucu huzur tüten neyi kadar anlamadı.