Tavan Arası - İskender Pala
Deneme
Bazı eÅŸyalarımız vardır, önce atmaya kıyamayıp tavan arasına kaldırırız da sonra unuturuz hayal meyal hatırladığımız ve iÅŸimize yarayacağına inandığımız bir ÅŸeyi aramak için, paslanmaya yüz tutmuÅŸ kilidini açarız tavan arasının ve uzun bir ömre ait bütün eski eÅŸyalarımızı orada buluruz, güzel ve çirkin, neÅŸeli ve üzgün… Hemen bir ÅŸey alıp çıkmak için girdiÄŸimiz bu yarı aydınlık ve tozlu mekânda her neye el atsak, bizi gülümseyen bir çehre ile karşılar ve biz hiç farkına varmadan, dimağımıza uzak hatıraların lezzetini bırakarak zamanımızı hızla eleyip geçer. Birkaç zaman sonra ne aradığımızı tam olarak biz de bilmez olmuÅŸuzdur artık ve orada her neye el atsak bir anıyla karşılaşır, ayrı bir sahneye temas ederiz. Bir yerlerden bize tanıdık gelen eÅŸyaların kimisi iyiden iyiye pörsümüÅŸtür de kimisi hâlâ yepyeni durur. Onun yeniliÄŸi ile bizim sahiplenme duygumuz arasında doÄŸrudan bir baÄŸlantı vardır aslında. Hatta onu antika deÄŸeriyle ölçenimiz yahut insan gerçekliÄŸinin aksine, geçen zamana direndiÄŸi için eskisinden de deÄŸerli bulmaya baÅŸlayanımız bile olur. Böyle zamanlarda tavan arası, sandık sandık hazineler gibi kıymetli gelir bize ve o sandıkların kapaklarını açmak kadar heyecan verici bir hazzı daha evvel hiç tatmadığımızı fark ederiz. Her parçası yeni bir medeniyet, her eÅŸyası eski bir kültürdür artık tavan arasının ve orada yolunu ÅŸaşırmış zamanın musdarip günleri bir bir dökülür üzerimizden, iksir bulmuÅŸ gibi dinç ve tazelenmiÅŸ olarak döneriz hayata. Tarihin loÅŸ ve tozlu koridorlarında yaptığımız yolculuk birkaç zaman dudağımızda buruk bir gülümseme olarak yaÅŸar ve zamanla, ufukta kaybolan bir gemi misali uzaklaşır gider hayatımızdan…
